Een week of twee geleden kreeg ik via messenger een berichtje met een foto. 'Hé Eva, spaar jij deze niet?' met een foto van een houten popje erbij. Ellen was tijdens haar vakantie in Frankrijk op brocante uitstap en moest aan me denken toe ze het popje zag. Zo lief (alleen al het feit dat je op vakantie toe-val-lig aan iemand moet denken die je helemaal niet vaak ziet en je je vaag herinnert dat de persoon in kwestie ooit eens een foto postte van een houten popje op instagram), ik zie het mezelf niet snel doen met mijn vissengeheugen.
Afin, het popje was dus een Kokeshi in een doosje en was niet duur dus bracht ze het mee.
Een wat?
Een Kokeshi. Deze poppen werden origineel alleen in Noord-Japan gemaakt uit hout om als souvenir te verkopen aan toeristen die de warmwaterbronnen (Onsen) kwamen bezoeken. Ze worden met de hand beschilderd en hebben geen armen of benen. Je hebt traditionele en creatieve Kokeshi. De traditionele zijn ouder, hebben een rond hoofd en een lang lijf, de creatieve werden pas vanaf de tweede wereldoorlog gemaakt en kregen meer details, zoals haar of strikjes en werden met meer kleuren versierd. Ondertussen wordt er ook al véél industrieel gemaakt natuurlijk.
Mijn poppen zijn dus creatieve Kokeshi.
Ziehier de nieuwe aanwinst:
Het doosje op zich is al een pareltje.
De meeste (handgemaakte) Kokeshi hebben ook een stempel op de onderkant staan, de handtekening van de maker.
Dit popje vond ik vorig jaar in een tweedehandswinkeltje in Perth (Australïe). Onnozel hoe blij ik daar dan van word. Ik zou er trouwens nooit veel geld aan uitgeven, hoe goedkoper, hoe leuker.
Dit was mijn eerste Kokeshi. Ik kocht ze een jaar of tien geleden tijdens een garage verkoop en ik viel als een blok voor de eenvoud en elegantie van de pop. Van de naam Kokeshi had ik toen nog nooit gehoord. Ze mist ondertussen jammer genoeg een strikje.
Het nieuwe popje staat nu bij de rest van de poppen. Zowaar al een echte verzameling. Vanaf hoeveel wordt iets eigenlijk een verzameling genoemd? Dit kan toch al, niet?
O ja, Ellen, en ik beloof plechtig dat wanneer ik op een rommelmarkt een wijwatervatje vind, aan je zal denken. Ieder zijn ziekte.