Lady boss. Al twee jaar mag ik mezelf zo noemen.
Zelf bepalen wanneer en met wie je werkt, hoe je het organiseert, hoe je het verkoopt, hoeveel je verdient, en ga zo maar door, héérlijk. Géén baas om je aan te verantwoorden (alleen een man, maar dat heet dan 'overleggen').
De héle dag lang doen wat je graag doet. Ik heb echt een droomjob, dat durf ik gerust zeggen. Daar heb ik zelf voor gekozen en dat maakt me echt gelukkig.
Maar, de workshops moeten vol geraken en er moeten voldoende freelance opdrachten binnen komen. Dat wil zeggen dat ik toch altijd met een beetje stress en onzekerheid leef. Verdien ik wel genoeg om er van te leven? Met twee studerende kinderen en een huis zijn er wel wat onkosten...
'Het gaat precies goed', hoor ik vaak. Ja, ik mag niet zeuren, maar het gaat echt niet vanzelf, daar werk ik hard voor. Bovendien maak ik handwerk. Daar kruipen veel werkuren in, héél veel. En werkuren kosten geld, dat moet ik u niet vertellen. Alleen wordt dan alles wat je wil verkopen ook duur.
Gek dat ik dan toch de neiging heb om mezelf te verantwoorden.
Neem nu dit geborduurde jeans jasje met de ladyboss zelf (een model inhuren kan ik me niet permitteren, haha):
Op zich zijn de ingrediënten erg eenvoudig: een ontwerp, een jasje, borduurgaren (wél kwaliteit), een borduurring en een borduurnaald.
Maar dan beginnen de uren dus te tellen. Borduren is een langzaam proces, alles gebeurt met de hand.
In dit stukje zit drie uur werk.
Uiteindelijk deed ik er vijftien uur over. Als je in uurloon zou uitrekenen wat het kost dan verdien ik 21,66€ met de verkoop van deze jas en daar betaal ik ook nog belastingen op. Daar komt een loodgieter niet voor buiten.
Maar hé, stel je voor dat je dit koopt, dan heb je een ab-so-luut uniek jasje (met de beste wil van de wereld kan ik dit nooit meer hetzelfde maken).
Daar kunnen de H&M's , Zara's en Primarks niet tegenop!
En als dit jasje nooit verkocht raakt?
Dan doet deze Lady Boss het gewoon zelf aan (of mijn jongere versie).
Btw, Het jasje is hier te koop